แต่จริงๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อธิบายได้ไม่ยากเลยค่ะ
ย้อนกลับไปในสมัยพุทธกาล ณ บริเวณที่เป็นประเทศอินเดียปัจจุบัน ศาสนาหลักที่คนแถวนั้นนับถือคือศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ในสมัยนั้นน้อยคนนักที่จะเกิดมาแล้วนับถือพุทธเลย (อาจจะไม่มีเลยก็ได้) แต่ละคนต่างเกิดมานับถือพรามหมณ์-ฮินดู ก่อนที่จะรับความเชื่อ ได้ฟังธรรม แล้วเกิดเลื่อมใสในพุทธศาสนาจนตัดสินใจเปลี่ยนมานับถือพุทธศาสนาในที่สุด บางคนเลื่อมใสถึงขั้นออกบวช
ในหมู่พระสงฆ์ยุคนั้น ย่อมต้องเป็นพระสงฆ์ที่เคยนับถือศาสนาพราหมณ์มาก่อน... พระสงฆ์เหล่านั้นออกเดินทางเผยแผ่ศาสนาไปเรื่อยๆ ทั่วดินแดน
กระทั่งใกล้ถึงวันหนึ่ง ที่เราเรียกกันว่า วันเพ็ญ เดือน ๓ พระสงฆ์เหล่านั้นก็ระลึกได้ว่า ในศาสนาพราหมณ์-ฮินดูนั้น เราเรียกวันนี้กันว่า "วันมาฆะ ปูรณิมา"
ในวันนี้จะเป็นวันที่ชาวบ้านร้านตลาดที่นับถือศาสนาพราหมณ์ฮินดู ต่างไปอาบน้ำในแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ รวมตัวกันไปบูชาเทพเจ้าที่ตนนับถือ เพราะเชื่อว่าเป็นช่วงโปรโมชันทำอะไรจะได้บุญมากกว่าวันอื่นๆหลายเท่า
พระสงฆ์ทั้งหลายผู้เปลี่ยนมายอมรับนับถือพุทธศาสนา แต่ในใจลึกๆก็จำได้ว่าวันนี้เป็นช่วงเวลาโบนัส แต่เราไม่ได้นับถือเทพเจ้าต่างๆแล้วนี่ จะทำอย่างไรดี... พระสงฆ์เหล่านั้นพอระลึกได้เลยรีบเดินทางมาหาศาสดาของตนคือ สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าโดยด่วน เพื่อจะมาถามว่า ในฐานะที่เราอยู่ในศาสนาพุทธ ช่วงเวลาโบนัสนี้ เราควรจะบูชาอะไรดี
เมื่อเห็นพระสงฆ์จำนวนมากมาชุมนุมรวมกัน และถามว่าควรบูชาอะไรในวันดังกล่าว พระพุทธเจ้าจึงตัดสินพระทัย เทศนาเป็น โอวาทปาติโมกข์ หรือ หัวใจของพุทธศาสนา ว่าด้วยเรื่อง การเว้นความชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้บริสุทธิ์ ว่าให้บูชาสิ่งนี้แหละ...
เห็นไหมคะ.............การที่พระสงฆ์จะมาประชุมรวมกันจำนวนมาก ไม่ได้เป็นไปไม่ได้เสียทีเดียว
อืมม มีเหตุผล
ตอบลบ